Gevoelens en emoties

Iedereen heeft wel eens een periode dat het even allemaal niet lekker loopt. Dit is normaal en hoort bij het leven. Ikzelf zeg altijd dat je leven een grote balancering is en nooit alles goed loopt. Ik deel het leven meestal in 3 "onderdelen":

prive

werk

financieel

 Denk maar eens na, op 1 van deze "onderdelen" is er altijd wel iets minder, of zelfs niet goed (uit balans) en dit blijft in mijn ervaring zo. Ik vind het ook niet iets verkeerds, tenslotte houden uitdagingen ons scherp en weten ook wanneer iets heel goed gaat en dat te waarderen en dankbaar voor te zijn.

 

 

Het nu volgende dat ik jullie vertel is een verhaal van iemand die mij na staat en heb er veel aan moeten denken vandaar dat ik het de moeite vind dit met jullie te delen.

 

Je onbewust beter voelen wanneer je merkt/hoort dat anderen een moeilijke periode doormaken

let op: ik veil hier geen oordeel maar is bedoeld als vraagstuk, een nadenkertje

 

Deze dame worstelt regelmatig met haar innerlijke groei en zelfwaarde.

Ze heeft een periode achter de rug waarin ze behoorlijk getest werd. Ze had problemen op haar werk, waarbij haar baas haar niet serieus neemt, en anders behandeld dan haar collega's, in haar vriendengroep wordt veel niet meer rechtstreeks uit gesproken maar achter iemands rug en stukjes komen dan toch terug. Ze ervaart weinig begrip en medeogen voor haar als persoon en daar wordt ze onzeker van. Ze kampt met emotie's als woede, frustratie, verdriet , eenzaamheid en onbegrip.

 

 

Na even een gezonde periode afstand nemen om tot zichzelf te komen zonder zich te laten beïnvloeden door negatieve meningen /oordelen van anderen, merkte ze dat ze rustiger werd. De emotie's waren er nog steeds maar werden niet versterkt door alles buiten haar om. Recentelijk vertelden vrienden haar in vertrouwen dat het ook niet goed ging met hun, ze ervaarde veel dezelfde gevoelens en emotie's als zij in vergelijkbare situatie's en ineens voelde zij zich beter.

 

Ze voelt zich nu schuldig en veroordeeld zichzelf omdat ze denkt dat ze zich beter voelt omdat het anderen slechter gaat. Ze labelt zichzelf hierdoor als "slechte vriendin" en weet niet goed hoe hiermee om te gaan.

 

Mijn persoonlijke mening hierin is; Ik denk dat ze zich beter voelt doordat ze besefte dat ze niet alleen was met deze gevoelens, en dat haar emotie's onbegrip en eenzaamheid daarmee verminderde. Tenslotte was ze niet langer de enige die deze gevoelens en gedachten ervaarde. Is dit dan verkeerd? Ben je dan geen goede vriendin? Ben je dan egoïstisch?

 

Ik vind van niet.

 

Ik denk dat het wederom terug komt op de eeuwige balans zoeken tussen de 3 onderdelen in je leven. Daarnaast denk ik dat loslaten ook een factor is die meespeelt. Soms zijn de mensen in je leven niet zoals je gedacht had en stellen ze je teleur of breken je vertrouwen dat je in hun hebt gesteld. Dit zijn geen fijne situatie's maar horen bij het leven. Soms moet je dit niet als iets negatiefs zien, maar als een les; hoe ga je daarmee om? Ga je de confrontatie aan? Dump je die mensen meteen uit je leven? Geef je ze een kans? Of zet je ze in een andere "vriendschap"

 

 

Je hebt goede/beste vrienden, maar ook vrienden waar je leuke dingen mee doet maar niet alles mee deelt omdat ze verder van je afstaan.

belangrijk is denk ik, de eer aan jezelf te houden. Als iemand je kwetst maak dit kenbaar op een respectvolle manier. Maak geen verwijten of ruzie, dit is negatieve energie en die heb je niet nodig.

Accepteer dat niet iedereen hetzelfde denkt of is als jij, en dat is prima.

 

Wees de persoon die jij om je heen zou willen hebben en laat anderen in hun waarde, maar trek je conclusies en bescherm jezelf. Je hoeft niet alles te accepteren van een ander.

 

Een mogelijkheid is het contact te verbreken. Denk hier goed over na of je dit echt wilt. Het is een moeilijke keuze vooral omdat je dan ook iemand "kwijtraakt"

Dus komen we bij loslaten: vele zijn het er mee eens dat loslaten moeilijk is, is dat ook echt zo?

 

Vorige week zag ik in een van mijn favo series de volgende quote voorbij komen:

 

Het is niet het loslaten wat moeilijk is,

maar eerder de angst opnieuw te moeten beginnen.

 

Praat mee over dit onderwerp en laat me weten wat jij vind. Heb jij zoiets al eens meegemaakt? Wat deed jij? Of wat adviseer jij?