De reden dat ik schrijf is om iedereen bewust te maken en bij zichzelf te rade gaan of dit voor kan komen bij iemand die jij goed kent..
(De naam van de persoon is gewijzigd wegens privacy)
Een triest moment...
Het is een grauwe donderdagochtend rond de klok van 11.. de kerk is al helemaal gevuld met mensen die de laatste eer willen betonen aan Tanja, een leuke meid die net 31 is geworden. na een tragisch ongeval verloor zij haar leven en liet haar partner, ouders, familie en vrienden achter.
Voorin zitten haar ouders en partner vol verbazing te kijken naar het enorme aantal mensen dat inmiddels in de steeds drukker wordende kerk binnenkomt. Het is zo vol dat mensen moeten gaan staan en een gedeelte de kerk niet in past.
Wanneer de dienst begint worden er door verschillende mensen gedichtjes voorgelezen, woorden en herinneringen gedeeld, liedjes gespeeld en zo verder. Vele mensen spreken over hoe leuk en aardig ze was, hoeveel ze voor hun betekende en hoe erg het is dat ze niet langer er meer is..
Op een gegeven moment komt Tanja's vriend Ramon aan het woord. Hij dank iedereen voor zijn komst, de steun, de lieve woorden en gedachten voor Tanja.. halverwege stopt hij, slikt de brok in zijn keel weg en probeert verder te gaan, het lukt niet. Dan zegt hij ineens, het spijt me.. weten jullie eigenlijk wel hoe moeilijk Tanja het de laatste jaren heeft gehad? Hoe alleen, in de steek gelaten en eenzaam zij zich voelde? Waar waren jullie de afgelopen tijd voor haar?
Hij stopt, schud zijn hoofd en loopt weer naar zijn plek.
Later tijdens de koffie tafel in een kleiner gezelschap wordt er gevraagd naar deze woorden.. Wat blijkt; mensen die Tanja als haar vrienden zag hadden steeds minder tijd, ze zag ze steeds minder, wanneer ze ze nog zag werd er geen interesse in haar getoond, ze was al een gevoelig meisje wat eea had meegemaakt en mede daardoor wat onzeker, maar het feit dat ze sociaal steeds minder mensen zag maakte dit niet fijner voor haar. Ze wilde haar hele leven al de goedkeuring van mensen, weten dat ze wat betekende voor een ander, maar buiten haar vriend en ouders was er steeds minder, de telefoon steeds stiller en zij kroop in haar schulp. Ze bleef netjes contacten onderhouden, dacht aan verjaardagen en dingen die in andermans leven speelde maar kreeg deze behandeling niet terug.
Ze heeft vaak gedacht dat niemand haar zag staan, dat ze niet serieus werd genomen en dat er niet van haar gehouden werd.. ze was eenzaam en voelde zich onbegrepen en alleen in deze wereld. Ramon steunde haar en probeerde van alles te doen om haar te lachen en genieten. Dat deed ze ook want ze hield veel van hem, maar ze bleef iets missen. Zo erg dat het haar ongelukkig maakte.
En uitgerekend dit meisje heeft een begrafenisdienst in een kerk waarbij de mensen die blijkbaar toch om haar gaven niet eens in de kerk paste. Waar waren deze mensen toen ze het nodig had? waar waren deze mensen toen ze nog leefde? Ze is gestorven denkende dat ze alleen was en niemand haar leuk vond !!
Haar vrienden gaven aan niet op de hoogte te zijn van haar gevoelens en dachten dat het wel goed ging, onbedoeld geen interesse getoond omdat ze zo opgingen in hun eigen leven.
Zijn we tegenwoordig zo op onszelf gericht dat we vergeten dat iedereen aandacht en liefde nodig heeft? Of dat als je iets anders in elkaar zit dan de "meeste" je als lastig of raar wordt bestempeld en daardoor anders wordt behandeld?
Kunnen we pas tijd nemen uit ons drukke leven voor een dierbare als het te laat is? Om dan te kunnen zeggen, denken en voelen.. "had ik maar..."
Tanja, een meid van 31 jaar heeft zich jaren vreselijk gevoeld, eenzaam en ongeliefd. Ze had nooit kunnen vermoeden dat er zo velen op haar begrafenis zouden zijn, wat had ze zich geliefd en geaccepteerd gevoeld. Ze zou een stuk gelukkiger door het leven zijn gegaan als dit regelmatig kenbaar gemaakt was met een simpel telefoontje en de vraag; Hoe gaat het met je? en dan wachten op het antwoord omdat men het echt wilt weten.
De les die we allemaal moeten leren uit dit verhaal is niet alleen dat het leven kort is, en morgen alles anders en voorbij kan zijn, maar vooral dat je iedereen waar je om geeft dit moet laten weten en laten zien. Niet morgen of volgende week, nee nu!!
We hebben allemaal tijd voor een smsje desnoods, denk niet alleen maar doe er wat mee.
Liefde en acceptatie zijn mooie en krachtige dingen, maar mooier is dit te laten zien en delen met degene waar je om geeft. Of dit nu vrienden zijn, familie of je partner.. laat niemand weggaan zonder dat ze weten dat je ze belangrijk vind en liefhebt!
Ik vind het vreselijk dat er mensen sterven zonder te weten dat veel mensen om hen geven of dat ze belangrijk zijn voor een ander.
Laat vandaag nog iedereen weten hoeveel ze voor je betekenen en laat wat van je horen. Toon interesse ook al heb je het druk.
Geef liefde, maak een ander blij!
