Deze vraag werd me kortgeleden gesteld. Net als jij waarschijnlijk, had ik meteen mijn antwoord klaar. Persoonlijk ben ik een romanticus en mijn ideale relatie en liefdesverklaring is zoals deze in veel films wordt weergegeven.
Ongeacht de afkomst, de eventuele problemen of fouten, er komt een moment dat "hij" op zeer overtuigende manier zijn liefde verklaart of bewijst aan haar en haar op handen draagt en ze leven nog lang en gelukkig. Of zoals het gaat in de film "The Notebook" Ondanks alles en na al die jaren van iemand blijven houden.
Zeer mooie situaties allemaal maar hoe reëel is dit?
Volgens vriendinnen van mij is de ware liefde er een waarin je elkaar ruimte geeft om jezelf te zijn, je op handen wordt gedragen door je partner, en je relatie "makkelijk" en als "vanzelf" gaat. Uiteraard is communicatie, vertrouwen en begrip een must have basis. Maar wat als jij een partner hebt die niet zo romantisch is aangelegd, het moeilijk vind om gevoelens te uiten of te onzeker is om originele manieren uit te voeren van hoe zijn gevoelens zijn?
En als jij jullie liefde meet met de acties die van je partner moeten komen en die blijven uit of gaan niet door, heb je dan geen goede relatie? Wil je dan blijven wachten op die actie omdat daarmee je liefde wordt bewezen of wacht je al een periode en besluit je daarom er mee te stoppen?
Het enige wat is weet is dat liefde en relaties complex zijn, een grijs gebied zonder regels en volgorde. Niemand heeft een perfecte relatie en degene die beweert dat hun relatie perfect en zonder problemen verloopt, is niet eerlijk. Wat wel mogelijk is, is dat twee mensen zoveel voor elkaar voelen en bestemd zijn on bij elkaar te zijn dat hun problemen minimaal zijn en doorgaans snel worden opgelost.
Je zou dan kunnen spreken van een "perfecte" relatie alleen dit niet te letterlijk nemen.
In de titel van deze blog stel ik de vraag: hoe hoort het te zijn?
Ik kan geen antwoord geven op deze vraag. Waarom? omdat ik denk dat liefde en geluk voor iedereen anders is. De een hecht waarde aan veel bevestiging en romantiek, de ander wil een maatje om alles mee samen te doen, weer ander wil juist ruimte om dingen alleen te kunnen doen en ga zo maar verder.
Mocht jij nu het ene willen en je partner is totaal anders bijvoorbeeld veel romantiek, hoe voorkom je dan dat het een issue wordt in je relatie? Of moet je dan uit elkaar?
Kunnen 2 verschillende mensen gelukkig in een relatie zijn?
En als de een een hopeloze romanticus is en de ander vind romantiek maar niets moet de een dan dingen doen voor de ander maar het zelf niet leuk vinden? Of moet ander zich erbij neerleggen dat het nooit zal gebeuren?
Wat zijn de maatstaven voor wanneer je los moet laten en de relatie eindigen? ondanks dat jullie wel van elkaar houden? Moet je, als je wel veel van elkaar houdt, de relatie eindigen?
Ik vind dat we tegenwoordig veel te snel uitelkaar gaan, het vechten voor elkaar en de relatie schijnt "uit de mode" te zijn. Na een paar kleine meningsverschillen wordt al snel een punt achter de relatie gezet. Ik vind dat je voor elkaar kiest en dan ook in de mindere tijden en van iemand houdt zoals hij of zij is, met leuke en minder leuke kanten. Die hebben we zelf tenslotte toch ook? Wij willen toch ook dat iemand onvoorwaardelijk van ons houdt? Zelfs als we zeuren, een bad hairday hebben, of wanneer we net wakker worden met het haar recht op ons hoofd? :-)
Het blijft een lastig onderwerp en ik zou graag jullie meningen willen over wat jij vind dat de maatstaven zijn van relaties.
Graag hieronder je bericht.. dank je :-)
